Manokwari, 23 mei 2019

Beste Allen, !!!

Deze maand staat Indonesia op zijn kop. Eind vorige maand waren er nationale verkiezingen. Vijf stuks stembiljetten moesten we invullen: voor de president van de republiek tot en met gemeenteraadsleden. Gisteren werd de officiele uitslag bekend gemaakt. Wekenlang wordt er herrie geschopt, vooral door de verliezende partijen, over de te verwachten uitslag. Men beschuldigt elkaar van malversaties, money-politics, en wat je maar aan corrupte activiteiten kunt verzinnen. De rechtbanken zijn straks druk met het bestuderen van alle klachten. Ook gaat er het grapje dat het aantal psychiatrische ziekenhuizen sterk uitgebreid moet worden om vele nieuwe patienten te kunnen opvangen. En dat zijn dan al die kandidaten die het niet gemaakt hebben, die niet verkozen zijn in vertegenwoordigende lichamen, en dus ook geen profijt kunnen trekken uit hun positie door zich door de overheid te bekostigen bouwprojekten toe te eigenen. Vele duizenden, tienduizenden, euro’s heeft men in zijn/haar verkiezingscampagne gestoken (door aan politieke partijen te betalen om een plaatsje op de kieslijst te krijgen, demonstraties en advertenties te betalen, envelopjes met inhoud en gratis maaltijden te verstrekken aan kiezers). Alle spaarcentjes kwijt, gedane leningen die van zijn leven niet afbetaald kunnen worden, voze beloftes aan familie en geldschieters om baantjes en projekten te regelen die nu in rook opgaan.... Daar krijg je op zijn minst een heel stel slapeloze nachten van. Hoe vat je alles wat er maar mis kan gaan in enkele zinnen samen? Maar het is dan ook een enorme klus om verkiezingen op vijf niveau’s te organiseren voor 130 miljoen kiesgerechtigden, die op bijna 10.000 eilanden wonen, verspreid over 5.500 kilometer breed (van Noord-Sumatera tot Zuid-Papua), alles op een dag! Ga er maar aan staan!

Dan is het deze maand ook Ramadhan, de islamitische vastenmaand. Men vraagt de 15% niet moslims ‘tolerant’ en ‘solidair’ te zijn door overdag niet in het openbaar te eten of te roken; mensen in restaurants en eettentjes langs de weg moeten zich verschuilen achter dikke gordijnen. Bars, karaoke-
tenten en hoerenkasten moeten een maand lang hun deuren sluiten, winkeliers worden soms door knokploegen bezocht en gedwongen om een ‘vrijwillige’ bijdrage te geven. In Papua, waar islamieten in de minderheid waren (slechts 5% van de Papua’s is van origine moslim), kun je de invloed van al die islamitische transmigranten ook goed merken. In de grotere steden van Papua zijn de autochtonen al in de minderheid. In Sorong was er in 1970 (toen ik in Papua arriveerde) zegge en schrijven een moskee, nu zijn dat er – grote en kleine – tegen de honderd!

En dan zijn er de eindexamens op allerlei scholen. Ja, ook op de lagere school moet men staatsexamen doen. Kinderen van zes jaar die de kleuterschool verlaten worden opgedirkt alsof ze een universitaire bul behaald hebben en als een ukkie-van-een doctorandus op de foto kunnen. Leerlingen maken een school- en staatsexamen, maar het schoolexamen bepaalt of men wel of niet geslaagd is. De cijfers van het nationale staatsexamen worden bijgevoegd zodat men op een eventuele vervolgopleiding kan zien wat de kandidaat (en de school van herkomst) werkelijk waard is.

Op onze SMA in Susweni (senior high school, klas 10 t/m 12) slaagden alle 97 leerlingen van de zevende lichting. De meesten waren ‘lulus’ (geslaagd), enkelen kwamen er door heen als ‘lolos’ (er tussen door geglipt). Wij begonnen drie jaar geleden met 180 nieuwe leerlingen. Daar is dus maar de helft van over; de anderen bleven zitten, of verhuisden om allerlei redenen van onze school. Dat percentage van 50% blijvertjes zagen we ook in voorgaande jaren. Het zegt iets over het niveau van onze school in vergelijk tot de onderbouw van het middelbaar onderwijs, studie-motivatie, begeleiding van ouders.

Opmerkelijk is dat maar tien geslaagden niet op een van de internaten heeft gezeten! Ook is opmerkelijk dat er slechts 30 jongens zijn tegenover 67 meisjes! 72 abiturienten zijn autochtoon Papua, en 25 komen oorspronkelijk van andere Indonesische eilanden. Godsdienstige betrokkenheid is belangkrijk in Indonesia. Volgens de constitutie ‘moet’ iedereen een godsdienst hebben. Je godsdienst staat op je identificatie-kaart; overal, voor wat voor wissewas dan ook, moet je je godsdienst opgeven. Men kent geen burgerlijk huwelijk, iedereen moet ‘volgens zijn/haar godsdienst’ trouwen. Iedere ambtenaar, maar ook mensen die in het onderwijs of de zorg werken, moeten ingezworen worden of een eed afleggen volgens hun godsdienst. Er is een Ministerie van Godsdienst, netjes verdeeld in vijf officieel erkende godsdiensten: Islam, protestants christendom, katholiek christendom, Hindu, Boeddha. Confucius hangt er de laatste jaren wat tegenaan. (Ja, protestant en katholiek zijn netjes gescheiden!). Mensen denken dat je van de maan komt als je zou zeggen niet in Allah te geloven. Papua is een christelijk eiland, 95% van de Papua’s zijn christen. In Manokwari struikel je over de kerkgebouwen; er gaat het zegje dat zelfs God niet weet ‘waar ie ‘t zoeken moet’. Hoe dan ook, katholieken zijn een minderheid in het noorden van Papua. (De Nederlandse koloniale overheid hield vroeger niet van ‘dubbele zending’, en stond de katholieke missionaris alleen maar toe in het zuiden van het immense eiland te opereren; aan de protestantse zending werd het noorden toegewezen. Het gevolg is dat in de Vogelkop er slechts 10% katholieken zijn; de overigen zijn protestants-christelijk. Nee, de Islam heeft dat percentage al teruggedrongen en claimt 30% van het aantal inwoners).

Verblijdend is dus te kunnen zien dat we met het aantal geslaagden goed emancipatoir bezig zijn: meisjes, autochtone Papua’s en katholieken worden door goed onderwijs omhoog en vooruit gestuwd!

Op de onderbouw van de middelbare school zien we het volgende:

Er zaten 48 kinderen in de derde klas: een kwam er niet opdagen bij het eindexamen, dus 47 deden mee. Vijf van hen zakten. Dertig jongens en 17 meisjes; 34 Papua tegenover 13 non-Papua; 20 katholiek, 27 protestant. Zeventien jongens zaten op het internaat, en sinds een half jaar woonden ook vier meisjes in een huis (internaatje) op het schoolterrein, De overigen waren extern. Alle vijf gezakten zaten ooit enkele tijd op het internaat, maar liepen weg en verkozen de vrijheid van de ‘hangjongere’. Twee van deze vijf werden tijdens het eindexamen door de politie opgepakt omdat ze met een aantal kornuiten een air-conditioner hadden gestolen op een overheids-kantoor. Na veel heisa konden ze uiteindelijk de volgende week het examen afmaken. Maar volgens de officiele richtlijnen van het Ministerie van Onderwijs word je ook op ‘karakter’ afgerekend (dan dan kom je na zo’n kraak natuurlijk niet ver). De meisjes profileren zich nog niet zo sterk als op de SMA (bovenbouw), maar dat komt door het gebrek aan een internaat voor meisjes (de beloofde subsidie heeft de overheid nog niet ingelost). Ook is er leerplicht tot en met het negende leerjaar, waardoor we niet selectief leerlingen kunnen aannemen. Iedereen met een staatsdiploma lagere school moet aangenomen worden, zolang er nog plaats is. Ook die onder hen die blijk geven nog niet te kunnen lezen of schrijven!

Maar onze scholen blijven in trek. De officiele inschrijving begint op 1 juli. Maar nu hebben zich al 100 kinderen op de onderbouw (in Maripi) gemeld. Iedereen wil en plaatsje op het internaat, maar we kunnen er straks maar 45 bergen. Die lijst van 45 is al vol. Er is zelfs een reserve-lijst met 25 namen. Over een maand zullen we zien wie er op komt dagen.

Deze maand slaagden een jongen en een meisje, beiden Papua, alumni van de Villanova school in Susweni, op de gerenommeerde Sanatha Dharma universiteit als leraar (ekonomie en Indonesische taal en letterkunde). Ze gaan les geven op hun alma mater, een in Susweni, een in Maripi. Ze kregen een beurs van onze scholenstichting (het geld kwam van een bijzondere sponsor).

Deze week zijn we druk met de proefwerkweek van de eerste en tweede klassers (grades 7,8, 10 en 11).
Er is nauwelijks grote vakantie. Onderhoudswerkzaamheden (schilderwerk, reparatie van meubilair), rapporten uitschrijven, ouderbijeenkomsten, inschrijving van nieuwe leerlingen, introductiedagen, roosters maken, en zo meer.

Hartelijk dank voor al uw mee-leven en -denken, hulp en steun. Als in juli alles opnieuw op de rails staat, schrijf ik U weer.

Met hartelijke groeten,

Ton Tromp

afbeelding pater anton tromp
Pater Anton Tromp stuurt ons op geregelde basis een relaas met de stand van zaken in Papua. Hij geeft dan de situatie weer in de scholen en internaten in Sorong en Manokwari. Ook het wel en wee van studenten die verder mogen studeren volgen we via hem.

Stichting Augustinianum Sorong

Financiën, Donatie & Lijfrente 

  • Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.